Page 110 - แนวทางการพัฒนาการจัดระบบบริการสุขภาพ
P. 110
คู่มือแนวทางการอบรมหลักสูตรพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด-อสว.)
สิ่งสำคัญที่พระพุทธองค์ทรงมีวัตถุประสงค์ ในการที่ทรงบัญญัติพระวินัยขึ้นมาก็เพื่อประโยชน์
อันไพศาล มิใช่จำเพาะกลุ่มหรือเพื่อพระพุทธองค์เอง ทั้งนี้เพื่อให้พระภิกษุตระหนักไม่เพิกเฉย หรือละเลย
ดังวัตถุประสงค์ที่ว่า
เพื่อความตั้งอยู่ด้วยดีแห่งสงฆ์
เพื่อความอยู่สำราญแห่งสงฆ์
เพื่อข่มบุคคลผู้แก้อยาก
เพื่อการอยู่สำราญแห่งภิกษุทั้งหลายผู้มีศีลเป็นที่รัก
เพื่อป้องกันอาสวะทั้งหลายอันเป็นไปในปัจจุบัน
เพื่อกำจัดอาสวะทั้งหลายอันเป็นไปในสัมปรายภพ
เพื่อความเลื่อมใสแห่งบุคคลทั้งหลายผู้ยังไม่เลื่อมใส
เพื่อความเจริญยิ่งแห่งความเลื่อมใสของบุคคลทั้งหลายผู้เลื่อมใสแล้ว
เพื่อความตั้งมั่นแห่งสัทธรรม
เพื่ออนุเคราะห์พระวินัย
ในวัตถุประสงค์ทั้ง ๑๐ ข้อนี้ ย่อได้ ๕ หมวด คือ
เพื่อประโยชน์แก่สงฆ์หรือส่วนรวม ได้แก่ ความในข้อที่ ๑ และ ๒
เพื่อประโยชน์แก่ตัวบุคคล ได้แก่ ความในข้อที่ ๓ และ ๔
เพื่อประโยชน์แก่ชีวิตของมนุษย์เอง ได้แก่ ความในข้อที่ ๕ และ ๖
เพื่อประโยชน์แก่ประชาชนทั่วไป ได้แก่ ความในข้อที่ ๗ และ ๘
เพื่อประโยชน์แก่ตัวพระศาสนา ได้แก่ ความในข้อที่ ๙ และ ๑๐
มีเหตุการณ์ที่เป็นจุดแห่งการคำนึงถึงความดำรงอยู่แห่งพระพุทธศาสนาอยู่เหตุการณ์หนึ่ง คือ ภายหลัง
พุทธปรินิพพานไปแล้วเพียง ๗ วัน รอยร้าวแห่งสังฆมณฑลได้เริ่มเผยโฉมออกมาอย่างโจ่งแจ้ง โดยที่มีพระภิกษุ
รูปหนึ่งผู้บวชเมื่อแก่ นามว่า สุภัททะ ได้กล่าวจ้วงจาบ คือ กล่าวตู่หรือกล่าวติเตียนพระธรรมวินัยโดยประการต่างๆ
และแสดงความดีใจอย่างออกหน้าออกตาในการปรินิพพานของพระพุทธองค์ ใช่ว่าจะมีแต่สุภัททะก็หาไม่
แต่ยังมีภิกษุที่เป็นฝักฝ่ายของพระเทวทัตอีกมากที่มีความเห็นเช่นเดียวกับพระสุภัททะ ด้วยวาทะที่ได้กล่าว
ในท่ามกลางภิกษุทั้งหลายในคราวนั้นว่า
“อย่าอาวุโส พวกท่านอย่าเศร้าโศก อย่าร่ำไรไปเลย พวกเราพ้นดีแล้ว ด้วยว่าพระมหาสมณะนั้น
เบียดเบียนพวกเราอยู่ว่า สิ่งนี้ควรแก่เธอ สิ่งนี้ไม่ควรแก่เธอ ก็บัดนี้ พวกเราปรารถนาสิ่งใด ก็จักกระทำสิ่งนั้น
ไม่ปรารถนาสิ่งใด ก็จักไม่กระทำสิ่งนั้น”
ถ้อยคำของสุภัททะทำให้ท่านมหากัสสปะ สังฆพฤฒาจารย์ คือ พระสงฆ์ผู้อาวุโสที่สุดนั้นมาใคร่ครวญ
คำนึงด้วยความวิตกและสังเวช พร้อมกับดำริที่จะชำระมลทินเพื่อธำรงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนา รักษาพระธรรมไว้
จึงชักชวนพระอรหันต์สาวกทั้งหลายดังนี้ว่า… “เอาเถิด ท่านทั้งหลาย พวกเราจงสังคายนาพระธรรมและ
วินัยเถิด ในภายหน้าสภาวะมิใช่ธรรมจักรุ่งเรือง ธรรมจักเสื่อมถอย สภาวะมิใช่วินัยจักรุ่งเรือง วินัยจักเสื่อมถอย
ภายหน้าอธรรมวาทีบุคคลจะมีกำลัง ธรรมวาทีบุคคลจักเสื่อมกำลัง อวินัยวาทีบุคคลจักมีกำลัง วินัยวาทีบุคคล
จักเสื่อมกำลัง” หน้าที่ในการธำรงรักษาพระธรรมวินัยจึงเป็นสาระที่สำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งในหลายๆ หน้าที่ของ
พระสงฆ์นับแต่สมัยพุทธกาลเป็นต้นมา
๓๔
