Page 70 - รพ.บุษราคัม
P. 70
เรื่องเล่า...โรงพยาบาลบุษราคัม
วัย 36 ปีแห่งโรงพยาบาลปลาปาก จังหวัดนครพนม มาทำงานนั้นจะเป็นช่วงท้ายที่
โรงพยาบาลบุษราคัมใกล้ปิดแล้วก็ตาม
“เรามาทำงานในช่วงสุดท้ายสถานการณ์ไม่ได้ตึงเครียดแล้ว ตอนเรามาจากที่เตียงเต็ม
ก็เหลือแค่ 1,000 เตียงเท่านั้น จนลดลงตอนนี้เหลือแค่ 200 เตียงแล้ว
ถึงแม้คนไข้จะน้อยแต่เราก็ได้เห็นเรื่องต่างๆ มากมาย ได้เห็นสุข เห็นทุกข์
เห็นตา-ยายที่มาด้วยกันแล้วก็ป้อนข้าวด้วยกันดูแลกันจนหายดีได้กลับบ้านทั้งสองคน
ได้เห็นคนป่วยที่เป็นอาสาสมัครคอยช่วยงาน เจ้าหน้าที่และดูแลผู้ป่วยอยู่ข้างในฮอลล์ บางคน
เช็ดอุจจาระเช็ดปัสสาวะให้คนแก่ทั้งที่ไม่ใช่ปู่ย่าตายายของตัวเองด้วยซ้ำ”
“แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเราอาจจะเห็นภาพของความทุกข์ แต่ในอีกมุมหนึ่งเราก็ได้
เห็นภาพแห่งความสุขและสวยงามเคียงคู่อยู่ด้วยเช่นกัน”
ถึงวันนี้ทั้งธนกฤตย์และฤชนกต่างกลับไปทำงานเป็นพยาบาลตามปกติ
ที่โรงพยาบาลต้นสังกัดของตัวเอง และในชีวิตคงไม่มีอีกแล้วที่ต้องมานั่งดูกล้องวงจรปิดทั้งวัน
ทั้งคืนเช่นนี้ อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดแล้วทั้งคู่กลับมีแต่ความภาคภูมิใจในงานที่ได้รับมอบหมาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพยาบาลหญิงแห่งโรงพยาบาลโกสัมพีนครที่ความรู้สึกในวันนี้ผิดแผก
แตกต่างจากในวันแรกอย่างสิ้นเชิง
“ถึงวันนี้เรารู้สึกว่างาน CCTV ของเรามันมีประโยชน์มากจริงๆ ดูผิวเผิน
งานของพวกเราเหมือนไม่มีอะไร แค่นั่งส่องกล้องไปมา แต่จริงๆ แล้ว สองตาของเรานั้น
ช่วยชีวิตผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่ได้เยอะมาก
จากวันแรกที่สงสัยว่าฉันทำผิดอะไรถึงต้องส่งตัวมาที่นี่ วันนี้ข้อสงสัยดังกล่าว
ไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว วันนี้เรามีแต่ความภาคภูมิใจ
เราภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลบุษราคัม
โรงพยาบาลบุษราคัม กระทรวงสาธารณสุข 61
