Page 91 - รพ.บุษราคัม
P. 91
เรื่องเล่า...โรงพยาบาลบุษราคัม
ศุภวัฒน์ จันทรัตน์ (ผู้ใหญ่บ้าน)
"เราจะกลับบ้านเมื่อวันที่โรงพยาบาลปิดท าการ"
แรกเริ่มเดิมที อู๊ด-ศุภวัฒน์ จันทรัตน์ ไม่ได้เข้ามาที่โรงพยาบาลบุษราคัมในฐานะ
จิตอาสา หากแต่มาในฐานะของผู้ป่วยโควิด
ชายวัย 51 ปี เริ่มติดเชื้อตั้งแต่กลางเดือนสิงหาคมก่อนจะตัดสินใจกักตัวอยู่ที่บ้าน
พยายามกินและอบสมุนไพรแล้วอาการก็ไม่ดีขึ้น ค่าออกซิเจนเริ่มต่ำลงเรื่อย ๆ จากที่วัด
ครั้งแรกตัวเลขอยู่ที่ 93 ลดลงมาเหลือ 84 82 ขยับลงมาที่ 70 กว่า ก่อนท้ายที่สุดจะลงมา
เหลือ 67 ซึ่งถือว่าน้อยมาก ขณะเดียวกันก็ทานข้าวได้แค่มื้อละคำ เนื่องจากลิ้นไม่รับรส
หากไม่ได้รับการรักษาคาดว่าอีกไม่นานก็น่าจะเสียชีวิต
“เราติดต่อไปที่เส้นด้ายก่อนที่เขาจะนำรถมารับไปส่งที่โรงพยาบาลบุษราคัม
จำได้ว่าเรามาถึงวันที่ 26 สิงหาคม 2564 หมอก็ให้ทานยา หลังจากนั้นเราก็เริ่มหิวเริ่มกินได้
รักษาไปประมาณ 3 - 4 วัน น่าจะประมาณวันที่ 30 สิงหาคม 2564 อาการก็ดีขึ้นแบบชัดเจน”
ช่วงเวลาที่รักษาตัวในฐานะคนไข้ ศุภวัฒน์ได้เห็นเรื่องราวต่างๆ มากมาย
เขาเห็นคนแก่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องมาอยู่ในโรงพยาบาลคนเดียว เห็นคนนอนหายใจ
ไม่ออกกำลังจะเป็นจะตายจากอาการของโรคที่กำเริบขึ้นมา สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ศุภวัฒน์
มีใจอยากจะช่วยเหลือผู้ป่วยคนอื่น ๆ ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และตั้งใจว่าต่อให้หายดี
แล้วก็ยังจะไม่กลับบ้าน แต่จะอยู่ต่อไปจนถึงวันที่โรงพยาบาลปิดทำการ
ต้องบอกว่าโรงพยาบาลบุษราคัมช่วยเหลือผู้ป่วยโควิด-19 ในไทยเยอะมาก
ถ้าไม่มีโรงพยาบาลบุษราคัม คนในประเทศไทยจะเสียชีวิตจากโควิด-19 เพิ่มอีกเยอะ
ด้วยความที่มันระบาดเยอะและมีผู้ป่วยจำนวนมาก
ทำให้เป็นการยากที่เจ้าหน้าที่จะดูแลผู้ป่วยทุกคนได้ทั่วถึง
และจะทำทุกอย่างให้ออกมาดีเลิศสวยงามทั้งหมดโดยไม่มีอะไรผิดพลาดเลย
“สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องห้องน้ำไม่สะอาดหรือบางครั้งผู้ป่วยบางคนต้องนอน
จมกองอุจจาระกองปัสสาวะ เพราะไม่สามารถลุกเข้าห้องน้ำได้ หรือจะอะไรก็แล้วแต่
เราไม่โทษเจ้าหน้าที่และผู้บริหารเลยนะ แต่คิดว่าจะทำอย่างไรให้ช่วยเหลือโรงพยาบาล
เพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น”
82 โรงพยาบาลบุษราคัม กระทรวงสาธารณสุข
