Page 191 - Best practice_Oral2024 (อัพเดต)
P. 191
E31
ในชุมชน ผู้ป่วยฯมีค่าคะแนนอาการทางจิตและความสามารถโดยรวมลดลง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
(t=-12 p-value <0.05)
การจัดการรายกรณี เป็นกระบวนการพยาบาล ดำเนินการค้นหาปัญหาและวางแผนแก้ไขให้
สอดคล้องกับปัญหาของผู้ป่วยฯ เริ่มตั้งแต่การประเมิน การกำหนดปัญหา วินิจฉัยทางการพยาบาล
วางแผนการพยาบาลและประเมินผล ให้ทีมสหวิชาชีพมาร่วมดูแล เพื่อให้ผู้ป่วยฯได้รับการดูแลที่มีประสิทธิภาพ
และต่อเนื่อง ส่งผลลัพธ์ให้ผู้ป่วยฯ มีค่าคะแนนอาการทางจิตและความสามารถโดยรวมลดลง อย่างมีนัยสำคัญ
ทางสถิติ (t=-12 p-value <0.05) สอดคล้องกับงานวิจัย ผลของการจัดการรายกรณีต่อความสามารถโดยรวม
ของผู้ป่วยจิตเภทที่มีความเสี่ยงก่อความรุนแรง (นุษณี เอี่ยมสะอาด ปพิชญา ทวีเศษและพรเลิศ ชุ่มชัย, 2563)
ผลของการติดตามผู้ป่วยฯ ในชุมชน 10 ด้าน พบว่ามีการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น จากการที่มีอาการทางจิตที่ชัดเจน
มีหูแว่ว เห็นภาพหลอน เอะอะโวยวาย พูดบ่นคนเดียว หลงผิด หวาดระแวงกลัวคนมาทำร้าย ไม่ยอมรับการ
เจ็บป่วย ไม่กินยา ผู้ดูแลเป็นผู้สูงวัย ดูแลผู้ป่วยฯ ไม่ได้ มีสัมพันธภาพที่ไม่ดีต่อกัน ทำให้ขาดการรักษาหรือทานยา
ไม่ต่อเนื่อง หลังการให้การจัดการรายกรณีมาแบบมีส่วนร่วมในชุมชน ทำให้ผู้ป่วยยินยอมทานยา เข้าใจโรค
ตัวเอง และให้ความร่วมมือในการรักษามากขึ้น ลดอัตราการกลับมารักษาซ้ำ อยู่ในชุมชนได้มากกว่า 6 เดือน
ทุกคนและส่งผลให้ผู้ป่วยสามารถดูแลตนเองได้ ดำเนินชีวิตอยู่ในสังคม ชุมชน อย่างมีความสุขตามอัตภาพ
ผู้ป่วยและญาติมีความพึงพอใจในบริการที่ได้รับ (กิตติศักดิ์ สุรพงษ์พิวัฒนะ, 2559)
สรุปและข้อเสนอแนะ
1. การจัดการดูแลโดยการเยี่ยมบ้านโดยชุมชนมีส่วนร่วม ควรมีการจัดทำ MOU ร่วมกันกำหนด
หน้าที่การดูแลอย่างชัดเจนและปรับแผนการดูแลให้เหมาะสมในแต่ละพื้นที่
2. ควรมีการจัดอบรมเสริมความรู้ ความเข้าใจ เสริมสร้างทัศนคติที่ดี เพื่อให้เครือข่าย เข้ามามี
บทบาทในการดูแลผู้ป่วยมากขึ้น
3. การฟื้นฟูสมรรถภาพเป็นกระบวนการที่ต้องใช้เวลาและเป็นการกระบวนการสำคัญที่จะทำให้
ผู้ป่วยสามารถกลับไปสู่ครอบครัวและชุมชนได้ การทำให้ผู้ป่วยเป็นที่ยอมรับของชุมชน จะนำไปสู่การมีส่วนร่วม
ในการดูแลผู้ป่วยอย่างยั่งยืนในอนาคต
