Page 717 - Best Practice Poster 2024 (อัพเดต)
P. 717
Q29
รองลงมาคือ 10,001-20,000 บาท/เดือน กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ประกอบอาชีพรับจ้างร้อยละ 44.80 รองลงมา
คือ เกษตรกรร้อยละ 30.50 การมีโรคประจำตัวพบว่ากลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ ไม่มีโรคประจำตัว ร้อยละ 72.00
มีโรคประจำตัวความดันโลหิตสูง ร้อยละ 15.50 และเบาหวานร้อยละ 12.5 ระดับความรู้เกี่ยวการบริโภค
อาหารรสเค็มพบว่า กลุ่มตัวอย่างมีความรู้อยู่ในระดับปานกลางมากที่สุดร้อยละ 46.30 รองลงมาคือระดับสูง
ร้อยละ 31.50 พฤติกรรมการบริโภคอาหารรสเค็มของประชาชนในเขตเทศบาลเมือง จังหวัดยโสธร อยู่ใน
ระดับปฏิบัติบ่อยครั้ง ตัวแปรพยากรณ์ที่ดีของพฤติกรรมการบริโภคอาหารรสเค็มของประชาชนในเขตเทศบาล
เมือง จังหวัดยโสธร ได้แก่ การรับรู้โอกาสเสี่ยงของการเกิดโรคที่เกิดจากการบริโภคอาหารรสเค็ม การรับรู้
ความรุนแรงของโรคที่เกิดจากการบริโภคอาหารรสเค็ม ความรู้เกี่ยวกับการบริโภคอาหารรสเค็ม และการไม่มี
โรคประจำตัว ซึ่งตัวแปรทั้ง 4 ตัวนี้สามารถร่วมกันพยากรณ์พฤติกรรมการบริโภคอาหารรสเค็มของประชาชน
ในเขตเทศบาลเมือง จังหวัดยโสธร ได้ร้อยละ 48
สรุปและอภิปรายผลการวิจัย
1. จากผลการวิจัยพบว่าพฤติกรรมการบริโภคอาหารรสเค็มของประชาชนในเขตเทศบาลเมือง จังหวัด
ยโสธร โดยรวมอยู่ในระดับปฏิบัติบ่อยครั้ง แสดงให้เห็นว่าประชาชนยังไม่ตระหนักถึงอันตรายหรือผลกระทบ
จากการบริโภคอาหารรสเค็มหรืออาหารที่มีโซเดียม อาจเนื่องจากกลุ่มตัวอย่างที่ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ไม่
มีโรคประจำตัวจึงไม่ได้ควบคุมปริมาณเกลือหรือโซเดียมในอาหาร เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ พบว่าข้อที่มีการ
ปฏิบัติทุกครั้งคือ คุณกินน้ำจิ้มในอาหารจำพวก ลูกชิ้น ข้าวมันไก่ สุกี้ หมูกระทะโดยไม่คิดถึงปริมาณการกินใน
แต่ละครั้งเลย( X =3.36) คุณกินอาหารนอกบ้าน หรือชื้อกลับมากินที่บ้านเป็นประจำ (2-3 มื้อ/วัน) ( X =3.27)
อาหารที่คุณทำเองคุณมักเติมเครื่องปรุง จำพวก ซุปก้อน ผงปรุงรส ผงชูรส( X =3.26) สอดคล้องกับการศึกษา
ของลือชัย ศรีเงินยวงและคณะ (2549) ศึกษาเกี่ยวกับแบบแผนความคิด ความเชื่อเกี่ยวกับการบริโภคเกลือ
โซเดียมและความคิดความเชื่อเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของการบริโภคเกลือโซเดียมกับภาวะสุขภาพและภาวะ
ความดันโลหิตในประชากรกลุ่มอายุ 15-59 ปี พบว่า ร้อยละ 48.5 มีพฤติกรรมการรับประทานอาหารจานเดียว
หรืออาหารตามสั่ง ร้อยละ 60 มีการใช้ผงปรุงรสทุกครั้งที่ปรุงอาหารเอง และสอดคล้องกับการศึกษาของดล
รัตน์ รุจิวัฒนากร (2547) ที่พบว่าผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงมีพฤติกรรมค่อนข้างไม่ดีในเรื่องการรับประทาน
อาหารเค็มใส่ผงชูรส และการเติมเครื่องปรุงรส แสดงให้เห็นว่าปัจจุบันประชาชนมีค่านิยมในการรับประทาน
อาหารนอกบ้าน อาจเพราะเวลาที่เร่งรีบหรือการรับประทานอาหารนอกบ้านมีอาหารให้เลือกหลากหลายชนิด
มีรสชาติหลากหลาย ประกอบกับแบบแผนวัฒนธรรมการกินของภาคอีสานชอบบริโภคอาหารรสจัด ประเภท
ส้มตำ น้ำพริกเป็นประจำ ซึ่งอาหารประเภทนี้ค่อนข้างมีรสเผ็ดและเค็ม เมื่อรับประทานบ่อยจึงทำให้เกิดความ
เคยชินในรสชาติ
2. จากผลการวิจัยพบว่าระดับความรู้เกี่ยวการบริโภคอาหารรสเค็มของประชาชนในเขตเทศบาลเมือง
จังหวัดยโสธร มีความรู้อยู่ในระดับปานกลางมากที่สุดร้อยละ 46.30 รองลงมาคือระดับสูง ร้อยละ 31.50 แสดง
ว่าประชาชนส่วนใหญ่มีความรู้เกี่ยวกับการบริโภคอาหารรสเค็มเนื่องจากปัจจุบันหน่วยงานที่รับผิดชอบ
เกี่ยวกับการส่งเสริมสุขภาพมีการรณรงค์ให้ประชาชนทราบถึงผลกระทบของการบริโภคอาหารรสเค็มที่มีต่อ
สุขภาพโดยทางสื่อ โฆษณา และจัดทำโครงการส่งเสริมสุขภาพต่าง ๆ แต่ไม่สอดคล้องกับพฤติกรรมการบริโภค
อาหารรสเค็มของกลุ่มตัวอย่างที่พบว่าปฏิบัติบ่อยครั้ง เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อพบว่ากลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ไม่
ทราบว่าผงชูรสเป็นเกลือโซเดียมชนิดหนึ่ง สอดคล้องกับการศึกษาของเสาวนีย์ ศรีติระกุลและคณะ (2542) ซึ่ง
พบว่า ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความล้มเหลวของของการควบคุมระดับความดันโลหิตสูงอย่างมีนัยสำคัญทาง
